บทที่ 18 กลัว

“ขยับซิ” เขาสั่งเสียงพร่าอย่างที่หญิงสาวไม่เคยได้ยินมาก่อน ราวต้องมนตร์ นางทำตามที่เขาสั่งทุกอย่าง โยกตัวขยับตามจังหวะที่เขาสอนซึ่งยามนี้ไม่เจ็บเท่าครั้งแรก

“เร็วอีก”

“ข้า...ข้าไม่ไหวแล้วนะ”

นางทุบไหล่แกร่งอย่างลืมตัว ทว่าได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอ ทำให้นางย้ายสายตามองใบหน้าของชายหนุ่มที่นางกอดคอเข...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ